Lu adjectius qualificatius indican li proprietats d’un nom, lo descrivon e lo definisson. Pòdon emplir 3 foncions diferenti:

Lu adjectius qualificatius an de terminasons que càmbian segon lo genre e lo nombre dau nom en que si rapòrtan. Li terminasons son generalament:

Precisions:

1. La terminason masculina en -O es rara e s’aparenta a un italianisme ben integrat en nissart.

Lu adjectius qualificatius BÈU e BÒN, de mai que l’adjectiu substantivat PICHON e l’adjectiu indefinit TOT, an un masculin plural irregular:

Precisions:

1. BÈU deven BÈL davant vocala: Un bèu libre ⇔ Un bèl aubre
2. L’adjectiu substantivat PICHON juèga exclusivament lo ròtle de nom e a lo sens d’enfant. Es diferent de l’adjectiu PICHIN qu’es un qualificatiu e qu’a una terminason regulara au masculin plural: Lu pichoi son encara pichins

Certans adjectius an au masculin una terminason diftongada en -U que resulta de la vocalizacion de la consonanta finala etimologica (generalament L ò V) que retrobam au femenin:

Certans adjectius conoisson de cambiaments morfologics segon lo genre ò lo nombre:

Precisions:

1. Lu adjectius en -Ç e -S son invariables au masculin plural: Es doç e preciós ⇔ Son doç e preciós
2. Dins de rars cas, la consonanta finala -G si pòu prononciar [dʒ], doncas l’alternància au femenin si fa naturalament emb la letra -J: Mièg ⇔ Mièja
3. Lu mesmes cambiaments tòcan d’autres adjectius que s’acaban per una vocala accentuada +-S, coma PRECÍS ò CONFÚS: Precís ⇔ Precisa, Confús ⇔ Confusa.
4. La terminason -ÓS constituisse una excepcion emb la caduda de l’S intervocalica: Famós ⇔ Famoa

Lu adjectius verbals son d’adjectius qualificatius formats a partir d’un vèrb. Seguisson doncas li règlas d’acòrdi dei participis presents e passats:

Certans adjectius qualificatius son invariables en genre au singular, especialament:

Au plural, totun, son variables en genre:

La màger part adjectius qualificatius si meton après lo nom, especialament lu adjectius:

Si meton denant lo nom lu adjectius:

Precisions:

1. Quora un nom es acompanhat de 2 adjectius ò mai:
– Si plaçan toi après lo nom quora li a una conjoncion de coordenacion: Una maion granda e bèla, Una veitura vielha mas fisabla
– Enquadran lo nom quora li a pas de conjoncion: Lo pichin libre roge, Una nòva jaca grisa
⇒ Certans adjectius si pòdon plaçar denant ò après lo nom. La sieu significacion càmbia: Un grand òme (celèbre) ⇔ Un òme grand (de talha)

Lu adjectius relacionals son d’adjectius derivats d’un nom comun que ligan emb lo nom que complètan. Son l’equivalent:

De mai, lu adjectius relacionals:

Lu adjectius non-qualificatius autres que relacionals son dichs determinants. Si plaçan totjorn denant lo nom per lo determinar, e si repartisson en 6 categorias:

1. Lu determinants possessius
2. Lu determinants demostratius
3. Lu determinants interrogatius
4. Lu determinants exclamatius
5. Lu determinants numerals
6. Lu determinants indefinits

Veire la pàgina sus lu determinants

Lu comparatius permeton de faire lo parangon entre 2 elements comparants (objèctes, èstres, ) ò 2 qualitats (adjectius) au mejan d’advèrbis de superioritat, d’inferioritat e d’egalitat.

Lu comparatius d’egalitat si forman emb:

Lu comparatius de superioritat si forman emb:

Lu comparatius d’inferioritat si forman emb:

Precisions:

1. La lenga parlada tende de còups de generalizar la forma TANT…QUE per analogia au francés. Preconizam de mantenir la forma TANT…COMA per lu parangons d’egalitat entre 2 elements comparants: Tant rapid coma lo lume ⇔ Tant rapid que lo lume

2. Certans adjectius an una forma derivada de superioritat, qu’utiliza doncas pas d’advèrbi. Es lo cas dei adjectius:
– BEN, BÒN ⇒ MELHOR
– MAU, MARRIT ⇒ PÈJOR
– GRAND ⇒ MÀGER
– PICHIN ⇒ MENDRE
Si pòu tanben emplegar li formas iniciali emb lu advèrbi de superioritat: Plus ben, Mai bòn, Pus pichin

3. Lu adjectius de superioritat en -ERIOR son de formas sabenti, mai rarament emplegadi: Superior, Inferior, Anterior, Posterior

Lu superlatius son de biais de parangon qu’exprimon lo grad mai aut d’una qualitat. Li son 2 tipes de superlatius: lu relatius e lu absoluts.

Lu superlatius relatius si forman emb d’articles definits e d’advèrbis de superioritat ò d’inferioritat:

Lu superlatius absoluts si forman emb:

1. Le superlatif absolu, c’est-à-dire sans complément, exprime le plus haut degré d’une qualité. Il peut se former au moyen d’un adverbe (très, extrêmement…), d’un préfixe (super-, ultra-, archi-…), ou de toutes sortes de moyens lexicaux, que nous verrons plus loin.

2.