La masca de Clòt de Sena
L’èran de païsans que logavan ‘na fruma que li dion Vene. Èra per li ajuar a culhir las castanhas. Èra un sera. L’òme diguèt a sa molher : pende lo calen a la chaminèia. L’òme aviá paur, qu’a la mieja nuech sentèsse de gròu bosin, coma las nueches denant. Quora es vengua la mieja nuech, dins son liech Vene reshinholava. E damont sus lo cubert, de personas picavan de las mans, reshinholavan, criavan de tot. Li dos vielhs aguèron paur. Lo matin a quatr’oras Vene siguèt partiá. S’èra levaia per marchar fòra e l’òme li corriguèt darrier, tracolèt per veire dont anava. Èra anaia sai de lausas, de gròssas lausas e si picava sus lo cul e reshinholava. A ‘stach un’ora coma ‘quò, enfin totjorn aquí ges, e pi siguèt calaia a maion. De retorn, lo siu padron li diguèt :
– Escota Vene ti pagui e te’n vas.
– E perqué ?
– T’ai vist faire de gèsts que m’an pas plasut e te’n vas.
E se n’es anaia, diïan que l’èra ‘na masca. Aquò s’es passat a Berra a Clòt de Sena, sus las lausas de Clòt de Sena. Degun se n’avisa plus òira d’aquel cònte.
Còntes de Dòna Alexandrine IMBERT naissua BARRAJA de Berra enregistraia en lo 1968 per Bernard FRUCHIER.