La Nòva Cançon occitana es un fenomèn de renovelament musical qu’es naissut en Occitània tota dins lu ans 1970. Siguèt un fenomèn similar a la Nova Cançó catalana.
Lu sieus líders èran Joan-Pau Verdier, Claudi Martí, Patric, Maria Roanet e Mans de Breish, que son per la màger part encara actius encuèi.
Son aquelu que dins l’immediat après 68 modifiquèron radicalament lo païsatge cultural occitan e l’imatge de la sieu lenga, en faguent de la cançon l’arma de difusion massissa dau messatge revolucionari de l’occitanisme d’aqueu temps. Perque aquesta Nòva Cançon siguèt d’efiech un dei vectors que permetèron au movement de sortir de l’estatut confidencial qu’èra lo sieu fins aquí per tocar, per lo promier còup despí de Mistral, un public larg, au sieu coma en defòra.
Nòva, aquesta cançon protestatària l’èra rapòrt a cen qu’èra la cançon occitana de denant, que s’agissèsse dau repertòri tradicional recampat dai collectors dins li campanhas, ò de la cançon urbana de fin dau sègle, felibrenca ò non. Èra nòva tanben per lo sieu mòde de difusion (espectacles-debats, venda militanta fòra dau circuit dei “majors” dau disc). Mas aquesta novetat empedissia pas de poder retrobar, a costat de la retorica revolucionària dau moment, la traça de temàticas que circulavan ja dins l’occitanisme, e mai dins lo Felibritge, ben denant dau 1968. Es ensin qu’a costat de la dimension pròpriament sociala — còntra lo sosdesvolopament regional, per la defensa dau « viure e trabalhar au país » — es present un autre discors, dont la referéncia a l’istòria pròpria dau sud e a la valorizacion de la lenga introduse una dimension nacionalitària, de còups esquasi nacionalista.
[Sorsa: Revista en linha Occitanica.eu]