Genginaia e frichaia de gengen
O gengen, encara sonat castanha de marina, ors de marina ò erissan de marina, es un fruch pran recercat per o sen gust dau coralh d’una bèla coror dau portogal per e fumele e lachós per u màsquies. U òmes d’a preïstòria ne’n manjavan ja e quarques tòques de gengen datant d’u temps antigues san staches descubèrtes dau costat de Niça en-t a gròta dau Lazaret. Aristòtel avia parlat dau comèrcho d’u gengins en Mediterrànea en-t o 4e sècolo avant a nòisha èra. Pus tardi, vèrs o 14e sècolo, Rabelais avia marcat u gengins en-t u prats que se manjavan u jòrnes per far maigre.
U gengins se manjan cruts. Dubèrtes damb de stesoire, o coralh ese destacat damb una lesca de pan fresc ò d’un pichan curilhet. Dona tanben ban gust en-t aquela bòna sopa, sonaia en Provença orsinada e que se poe dir genginaia en mentonasc. U gengins se manjan encara cueches.
E donema a rechepta provençala d’a frichaia de gengen de Renié Jouveau A cosina provençala de tradician populara. Durbetz u gengins. Larguetz o pertús dona se rejonhan e darne per laishar scorar r’aiga. Après un quart d’ora, sortetz pian-pian e darne e squietz-re en-t u òus. Sbatetz vòisha frichaia e quora r’ueri ese ben caud, mandetz-ra en-t a paela susa un fueg viu. Recampetz-ra en-t o mitan quora gónfia. Tenetz-ra bavosa. Pieguetz-ra coma un cauçan. Siervetz ben caud.
En-t a lenga mentonasca, se ditz d’una persona avara qu’a un gengen en-t a borniera. Car dir tanben, qu’o Gengen èra una bèla revista (que non pareishe pus) d’a societat “Mentonasc prima” dau movement separatista d’a Mentonitat.
Jean Louis CASERIO